Al op de 2e dag in Japan waren we bij Miyatora en was mijn oog gevallen op een Maruten Kindai Showa. En ik was eigenlijk meteen verliefd. De vis was echter niet aan de goedkope kant en het budget is beperkt dus hielden we hem of haar moet ik eigenlijk zeggen, voor toen even in ons achterhoofd. Koi is een enorme passie voor ons; we doen dat met veel plezier en als je al die uren uit moet rekenen, dan kun je het er niet voor doen, maar er zit gewoon zo ontzettend veel ziel en zaligheid in, dat neem je voor lief om te doen wat je het allerliefste doet om vissen te kopen en verkopen en onze kennis met klanten te delen.  En als je zo passie gedreven bent dan heb je als dealer echt zo een vis die je zelf gewoon raakt. Deze Maruten was er zo eentje, de Showa liet me niet meer los. We hadden wel even gevraagd naar de prijs en dan heb je het er zo even over, maar de prijs is toch echt te hoog en we moeten ook gewoon met beide benen op de grond blijven staan. Dergelijke vissen zijn veel risico enz. Maar ik was verliefd op de vis geworden en wanneer we ook weer bij Miyatora kwamen buurten ging het toch zo van “Zou ze er nog zwemmen?” En na een lange dag in de Niigata met al dat moois dat je gezien en gekocht hebt bleef deze Koi nog steeds door mijn gedachten zwemmen…

“Wat is ze mooi he pa?”

Er was voor ons elke keer als we de afgelopen twee weken langs Miyatora reden de spelende verleiding om het stuur om te gooien, maar we deden het niet tijdens de twee weken dat we in Japan waren. Tot drie dagen voor we weg gingen. We hebben uiteindelijk aangegeven toch wel interesse te hebben. We hebben de vis gebowld en opgemeten en foto’s gemaakt en zoals je eigenlijk met de meeste Koi hebt; werd haar schoonheid toen pas echt duidelijk en ik was tot over mijn oren. Dan zie je echt hoe mooi zo een vis kan zijn; een Showa zoals ik die zelf zo graag zie. Toen dachten we eigenlijk ook meteen deze vis moeten we hebben en toch hebben we niet gelijk toegeslagen. We zijn dan ook boeren en zijn in Japan om slim in te kopen voor de zaak natuurlijk. Wat wel grappig was dat vader en zoon die het bedrijf runnen beide een andere prijs gaven voor dezelfde vis. Na lang onderhandelen kwamen ze toch tot het besluit dat er niet met de prijs kon worden onderhandeld. En weer in de avond in het hotel als alles is gedaan krijg je het meteen weer over die vis; nog even de foto en video bekijken… *zucht*.. “Wat is ze mooi he pa?”

Het kon ook niet anders of de volgende dag gingen we terug naar de kweker; we wilden nog een poging doen om eruit te komen en te onderhandelen. Maar de stroming bleek niet van richting veranderd. Met de prijs kon weinig worden gedaan. Ik wilde de Koi nog heel graag een jaar in Azukari hebben, maar dat wilden zij weer niet in verband met ruimtegebrek. Wel boden ze combinatie deals aan met nog een sansai aan alleen daar konden wij ons dan weer niet in vinden. Het ging mij eigenlijk echt alleen maar om de Showa. Deze onderhandelingen hebben twee dagen geduurd en nog kwamen we er niet uit. Moeilijk, moeilijk. We besloten het even te laten rusten en op de laatste dag nog eenmaal terug te komen.

Ik zat zo vol spanning; dat had ik nog nooit meegemaakt

Bij aankomst was Takumi alleen op de farm, zijn vader was niet aanwezig. Ik zat zo vol spanning; dat had ik nog nooit meegemaakt. Vaak heb ik er wel een goed gevoel bij. Het onderhandelingsproces dat volgde heb ik als zo spannend ervaren dat op een gegeven moment wist ik echt niet meer of het hem nog wel zou worden. We gingen wel mee met hun voorstel, maar ook weer niet helemaal; dit had vooral te maken met de Azukari ook. Takumi gaf aan dat hij het toch nog graag even met zijn vader wilde overleggen.  De mannen van Miyatora hebben er lang over getwijfeld we zagen ze echt denken en ze hadden ook echt tijd nodig om even naar de vis te kijken bij de vijver voor het verkopen. Je ziet ze dan bij de vijver staan en nadenken. Ik had dit nog nooit meegemaakt. Ik vroeg mijn agent nog of dit nu spel is, maar Mischa verzekerde mij, en ik zag dat zelf ook wel, dat dit geen spelletje is.

Je ziet hem gewoon lopen, drie tot vier minuten nadenken, dan gaan ze gehurkt zitten, lopen ze even naar een andere bak en toen kwam die naar ons toe… Dan denk je nu komt het verlossende woord eruit en dan… dan gebeurd het gewoon weer niet. Dan zie je hem echt kijken zo van;”dit gaat niet”, dan wil je misschien denken dat het een spel is zoals ik al zei, maar dit is echt typisch Japans. Ze zeggen niet ja we doen het wel of nee we doen het niet. Uiteindelijk kwam de vader van Takumi binnen en werd het toch duidelijk dat er niets mogelijk was met de prijs. Tegelijkertijd was er zoveel respect over en weer; daar krijg je al rillingen van een onvergetelijk moment. Takumi en zijn vader, ik met mijn vader. Twee vaders en hun zoons vanaf twee verschillende werelddelen en culturen die onderhandelen over 1 vis, het had iets onbeschrijfelijks.

Wat is zo een Koi je waard he… Momenteel meet ze 65 centimeter. De Showa is gekweekt vanuit een Momotaro bloedlijn en de kweker geeft aan dat hij zelf verwacht dat de Showa zeker de 85cm gaat halen. Juist in die potentie zit ook die meerprijs natuurlijk, dat snap ik eigenlijk ook wel. We hebben nooit een Azukari gehad, een vis die nog een jaar blijft groeien in Japan, het is voor ons ook een mijlpaal zoiets te doen. Uiteindelijk hebben we, mijn vader en ik, elkaar aangekeken. “We doen het of we doen het niet.” Als je verliefd bent doe je soms gekke dingen en we hebben de deal rond gekregen. Soms wint de passie boven ratio en ik denk dat dat ook moet. Meestal niet, anders kun je geen gezonde zaak runnen, maar als de liefde nooit meer zou kunnen winnen, zijn we sowieso verloren.

Als je verliefd bent doe je soms gekke dingen

De Showa is van AB Koi Marum en blijft nog een heel jaar op de Miyatora Koi Farm. Ze gaat de allerbeste mudpond in en de datum van de harvest staat zelfs al vast; volgend jaar op 23 oktober mogen we harvesten en kunnen we haar uit de mudpond halen! Deze deal is natuurlijk ook een mooie afsluiter voor de Koi-hunt van 2019 en ik ben supertrots.