Visies op visjes delen met Takumi Miyatora; kweker en gerespecteerd mens!

Dageraad van Begeerte

Voordat de zon haar eerste blik over de Japanse horizon werpt, ben ik al wakker. Om 05:30 uur opent de wereld van ABKoi Marum zich voor mij, met mijn telefoon die uitpuilt van de berichten. Mijn klanten verwachten niets minder dan mijn onverdeelde aandacht, en in de vroege stilte stuur ik al vingervlug berichten terug.

Nog een zoekopdracht doen?

Ik had niet verwacht dat de nacht mij zou overmannen terwijl ik bezig was met het uploaden van de foto’s van onze nieuwste aanwinsten. De Dropbox werkte niet mee, en mijn ogen sloten zich voordat het werk gedaan was. Om het goed te maken; je kunt nog steeds een zoekopdracht uitzetten bij mij. Nu ik er een week ben weet ik goed wat er te koop is en wat er wellicht nog komen gaat. “Stuur me een berichtje, liefst op WhatsApp.” Ik heb er echt veel plezier in om jullie specifieke zoekopdrachten aan te gaan en de schatkaart uit te pluizen hier in de Niigata.

De Belofte van Takumi

Na het ontbijt, is het tijd voor de dagelijkse ronde. De planning brengt ons bij de bekende spots, maar de echte afspraak waar ik naar uitkijk, is met Takumi. Deze kweker, die nieuwe vissen heeft afgevangen, belooft de crème de la crème van de Koi. Terwijl de zonnestralen mijn huid verwarmen tot een aangename 25 graden – de warmste dag tot nog toe – voel ik de opwinding voor de dag die komen gaat.

Een Onverwacht Lege Vijver

Een eerste stop is bij Maruhiro, een bekende naam, maar het lot beslist anders – geen enkele vis die mijn strenge criteria haalt. Zonder te dralen stappen we weer in de auto, op weg naar meer kansen. Bij Takumi aangekomen, is het ons geluk dat niemand ons voor is. Het is bijna een dans, de selectie, waarbij ik een prachtige Tancho Kohaku voor Peter Akkerman, mijn reisgenoot, veiligstel. De euforie bij het vangen van zo’n schoonheid is iets wat ik niet snel zal vergeten.

De Trots van ABKoi Marum

De beloningen blijven komen, met de aankoop van een indrukwekkende Shusui; klaar om harten te veroveren. Bij het vermelden van de vis voel ik al de anticipatie van de klanten die straks hun slag willen slaan.

Verbonden door Passie

Mijn relatie met Takumi gaat verder dan alleen zaken; we delen een vriendschap, gesterkt door jarenlange interactie, zelfs als ik thuis in Nederland ben. En vanavond, hebben we de eer te dineren met de kwekers, een teken van respect en verbondenheid die dieper gaat dan de oppervlakte.

Een Nieuw Gezicht in de Koi-Wereld

Het pad leidt ons vervolgens naar Kenshiro, een kweker die nieuw is voor mij. De tocht is bezaaid met schoonheid, door bergen die ons trakteren op adembenemende uitzichten. Toch, ondanks de belofte, vinden we bij Kenshiro niet wat we zoeken en rijden we verder.

De Kunst van het Koi Kiezen

De middag staat in het teken van afspraken, en we starten met Kase, een kweker die bekendstaat om zijn variëteit en toegankelijke prijzen. Maar voordat we ons daarover buigen, is er tijd voor tempura bij een lokaal restaurant, waar zelfs een toevallige ontmoeting met Bram Rohaan, mede oprichter van KoiQuestion plaatsvindt. Altijd gezellig om deze gozer tegen het lijf te lopen. Hij weet zoveel over Koi, heeft jarenlang bi kwekers als Dainich en Mardokh gewerkt en komt nu voor zijn werk als productiemanager van een viskwekerij ‘even twee dagen buurten’; machtig toch?! Een gezamenlijke maaltijd verbindt ons, en versterkt de vreugde van deze reis.

Het Spel van Geduld en Geluk

Bij Kase is het een drukte van belang, waar dealers en klanten zich verzamelen als bijen rond de honing. Het loterijspel van de visselectie voegt een laag van spanning toe – het trekken van nummers bepaalt de volgorde van keuze. Het geluk is met ons als mijn agent Orlando en ik de eerste twee keuzes hebben, en we gaan weg met geweldige exemplaren voor de collectie.

Goshiki

Ik ben echt verbaasd deze reis hoeveel Goshiki er worden aangeboden. Ook bij kwekers waar ik er nog geen idee van had dat ze deze kweken. Je zou wel eerlijk kunnen stellen dat deze variëteit aan populariteit heeft gewonnen.

Reflecties bij Zonsondergang

Nu de zon zich langzaam terugtrekt achter de heuvels, genieten we een etentje met takumi. We delen elkanders visie en we klikken. Graag zou ik nog meer samenwerken, want ik heb echt ene heel vriendschappelijke band met deze kweker en natuurlijk zit hij morgen met een andere klant die ook belangrijk voor hem is en waar hij een goede band mee heeft, maar ik ga af op af ik voel en het voelt goed. Ik dring niets op. Japanners moeten altijd nadenken en je moet ze de tijd geven. Het is wel de jonge generatie en wie weet komt mijn droom ook nog eens uit, maar ik ben geduldig. Maar het was echt een intens genot om zo persoonlijk goede gesprekken te kunnen hebben met een Japanse kweker.

Ik heb echt veel bewondering voor hoeveel uren hij op een dag maakt en het is altijd hard werken en beslist niet makkelijk. Wat hij allemaal doet joh; 100 mudpounds hebben ze en ook het kweken is lastig en het moet dan ook nog maar verkocht worden. Als hobbyist zul je nooit zien hoeveel werk er echt aan vooraf gaat voordat een Koi bij je in de vijver zwemt. We hebben echt een heel fijne avond gehad en ik denk dat we er nog meer mooie dingen uit kunnen halen.

We zijn nog even doorgereden naar Odokan, maar het werd alweer vroeg donker. Op naar het hotel en de vragen van klanten beantwoorden. Dat doe ik met veel plezier, maar je bent zo weer anderhalf uur verder.

Het is een mengeling van emoties – opwinding, tevredenheid, maar ook de eeuwige zoektocht naar de perfecte Koi. Het is deze zoektocht die ons drijft, die ons elke keer weer terugbrengt naar deze wateren. En terwijl de duisternis invalt, bereid ik me voor op de volgende dag, hopend dat deze net zoveel beloftes met zich meebrengt als de vorige…